در شاهنامه، شاه «تخت» است و رستم «تکیه گاه». شاه می‌تواند بلغزد؛ پهلوان اگر برنجد، از ایران نمی‌رنجد. در بزنگاه، قهرش با شاه می‌ماند، شمشیرش برای ایران برمی‌گردد. همین «وفاداریِ انتقادی» است که رستم را از پهلوانِ دربار به نگهبانِ وطن می‌برد. ۱) مازندران: پندِ زال، شتابِ شاه، رفتنِ رستمشاه جوان است و بلندپرواز؛ گوشش به پندِ پیر سنگین. می‌رود و در بندِ دیو می افتد. آن‌گاه، از زابل نامِ تهمتن را می‌خوانند؛ اعتراض به جای خود، یاریِ ایران بر جایِ نخست. چو بشنید دستان بپیچید سختهمی گفت: «کاووس خودکامه بخت!» وگر تیز گردد، گشاد است راه-تهمتن نشسته‌ست این‌جا با…
