در سال ۶۱۴ میلادی، امپراتوری ساسانی به فرماندهی سردار بزرگ و نام آور خود، شهربراز، اورشلیم را به زیر پرچم ایران درآورد. شهربراز، که نامش به معنای «شاه گراز» و نمادی از دلاوری و جنگاوری است، از برجسته ترین فرماندهان دوران خسرو پرویز به شمار می‌رفت. او با هوشمندی، استقامت و تدبیری که در میدان نبرد داشت، به چهره‌ای شاخص در ارتش ساسانی تبدیل شده بود و وفاداری و اعتماد کامل شاه را به دست آورده بود.
شهربراز، نیروهای ساسانی را به سوی اورشلیم رهنمون شد و محاصره‌ای قاطع و منظم را بر این شهر اعمال کرد. این فتح برای ایرانیان، چیزی فراتر از یک پیروزی نظامی بود؛ بلکه نمادی از قدرت وعظمت ساسانیان در برابر امپراتوری بیزانس محسوب می‌شد که مدت‌ها در تلاش برای نفوذ و تسلط بر خاور نزدیک بود.
وقتی شهر به دست ایرانیان فتح شد، ساسانیان با شکوه و اقتدار وارد اورشلیم شدند و غنایم فراوانی را به دست آوردند. در میان این غنایم «صلیب راستین» که برای مسیحیان بیزانسی نمادی بسیارمقدس و ارزشمند به‌شمارمی‌رفت، از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بود. به باور بیزانسی‌ها، این صلیب همان صلیبی بود که حضرت عیسی بر آن مصلوب شده بود و در کلیسای مقبرهٔ مقدس در اورشلیم نگهداری می شد. تصرف این صلیب برای ایرانیان نه تنها دستاوردی نظامی، بلکه نمادی از برتری فرهنگی و معنوی ایران بر بیزانس بود.
این صلیب با افتخار به تیسفون، پایتخت ساسانیان، انتقال یافت و به عنوان نشانه‌ای از پیروزی و قدرت ایران در برابر دشمن دیرینه در مرکز توجه قرار گرفت. حضور صلیب واقعی در قلب امپراتوری ساسانی، در کنار فرماندهی هوشمندانه شهربراز، قدرت و نفوذ بی نظیر ایران را به جهانیان نشان داد و پیامی آشکار به بیزانس فرستاد که ایران نه تنها در میدان نبرد، بلکه درعرصهٔ معنوی نیز قدرت برتر است.
در روایتی گفته می‌شود که این صلیب را بداخل دریاچه آتشکده آذرگشسب، دریاچه تخت سلیمان فعلی، افکندند.
شهربراز، که به عنوان یکی از هوشمندترین و دلیرترین فرماندهان ایران شناخته می‌شد، پس از این پیروزی‌های درخشان به چهره‌ای افسانه‌ای درتاریخ ایران تبدیل شد. نام و یادش و این فتح بزرگ در تاریخ ایران، همچنان زنده است؛ فصلی درخشان از دوره‌ای که ایران به اوج قدرت و اقتدار خود رسیده و جایگاهش را به عنوان پیشرو در فرهنگ، تمدن، و نیروی نظامی به جهان معرفی کرده بود.
