دیشب به دعوت دوست عزیزی به تماشای نمایشِ «سی صد» که آخرین محصول از ژانر «کنسرت + نمایش + کاخ سلطنتی» بود رفتم. داستانش به کتابسوزی مغولان در نیشابور می‌پرداخت و نمایشی پر خرج با بلیت‌های بسیار گران بود. از نقد موسیقایی و نمایشیِ آن به دلیل نداشتن دانش تخصصی در این زمینه‌ها می‌گذرم اما نکته حیرت‌انگیز برای من این بود که در طراحی صحنه و لباس و ویدیو مپینگ مطلقا هیچ استفاده‌ای از هنرهای بصری آن دوره نشده بود که بیانگر بی‌سوادی حیرت‌انگیز کارگردان و طراحان از تاریخ هنر ایران بود. نمایش در میان زق و زق سازها و…