در معماری قدیم ایران، به مدت هزاره‌ها، رسم بر این بود که در درگاه ورودی خانه‌ها، سکوی کوچکی در یک یا هر دو سمت در ورودی می ساختند تا محل استراحت رهگذران باشد. از درِ خانه خدا و شاه و اشراف و توانگران گرفته تا مستمندان. محبتی بی‌دریغ اما واجب به دیگران. می‌گویند بر بالای خانقاه شیخ ابوالحسن خرقانی، که هزار سال پیش در خراسان می‌زیست، نوشته بودند: «هر که در این سرای درآید، نانش دهید و از ایمانش مپرسید.» این سکوها به آهستگی از دهه چهل شمسی از معماری ایرانی ناپدید شدند و هیچ نشانی از آنها در معماری…