این بنای قرن هشتمی که به دستور ابواسحاق اینجو فرمانروای شیراز در عهد حافظ شیرازی ساخته شده است دو کاربری اصلی داشته: نخست به عنوان محل نگهداری و قرائت قرآن‌های مسجد جامع و دوم به عنوان کعبه ای نمادین برای تمرین حجاج قبل از سفر حج مورد استفاده قرار می‌گرفته است. افسانه‌ها و داستان‌ها پیرامون آن، بسیارند همچون حرکت براق (اسب پیامبر) در شب معراج از این مکان و یا مدیریت حافظ شیرازی بر قرآن‌های آن. معماری خاص بنا و کتیبه ای با خط ثلث به خط «پیر یحی جمال صوفی» که تلفیقی درخشان از آجر و کاشی‌ست بر تارک آن می‌درخشد و بلافاصله بیننده را به تحسین وا می‌دارد. آخرین مرمت آن در دوران رضاشاه صورت گرفته و عکس‌ها و نقاشی‌های باقیمانده‌ی پیش از مرمت نشان می‌دهد که در طول تاریخ، آسیب‌های شدیدی به بنا وارد شده است.
