همزمان با اوج اقتدار صفویان در ایران، زبان فارسی در دربارهای امپراتوری‌های همسایه یعنی گورکانیان هند و عثمانیان به عنوان زبان شعر و ادب بسیار کاربرد داشت و هر دو چون صفویان کتاب‌های ادبی گرانقدر را به هنرمندان و خطاطان و کتابسازان‌شان سفارش می‌دادند، به خصوص شاهنامه فردوسی.
اهمیت شاهنامه در دوره صفوی به قدری بود که در زمان شاه اسماعیل، نقالان و شاهنامه خوانان تربیت می‌شدند و به اقصی نقاط ایران می‌رفتند تا با خواندن این اثر حماسی روحیه وطن دوستی را در ایرانیان تقویت کنند.
در اوج جنگ‌های ایران و عثمانی شاهنامه‌های نفیسی در دربار عثمانی تولید شدند که بعضی نکته بسیار جالبی دارند، در این گروه از شاهنامه‌ها با مخلوط کردن داستان‌های شاهنامه، گرشاسب نامه و بهرام نامه، نهایتا برعکس روایت فردوسی، تورانیان بر ایرانیان پیروز می‌شوند! نمونه ای از جنگ روانی در قرن شانزدهم میلادی.
نگاره فوق از یکی از همین گروه شاهنامه‌های عثمانی‌ست که در مجموعه اکاشتاین نگهداری می‌شود. خداوند ایرانیان را از شر جنگ‌های روانی و اطلاعات نادرست نجات دهد!
